Bir baxil maymun bor edi. U juda ko’p banan olib, yerga ko’mib qoʻydi. Och qolsa, uni ochib yer edi.
Kunlarning birida qoʻshnisini koʻrgani bordi. Qari qo’shnisi kasal boʻlib qolibdi va tabib unga koʻproq banan
yeyishni buyuribdi. Qari va kasal maymun baxilga: «Menga banan olib kelib ber», debdi. U esa: “Yo’q, buni qila olmayman. Ovchilar meni otib qoʻyishlari mumkin”, deb deb rad qilibdi. Qariya maymun rosa xafa boʻlibdi.
Kunlar oʻtib baxillik qilgan maymunning oʻzi kasal boʻlib qolibdi. Tabib unga ham koʻproq banan yeyishni buyuribdi. U esa kulib: “Men kasalligim uchun daraxtga chiqa olmayman. Lekin ushbu kunning gʻamini yeb qo’ygan ekanman. Endi osongina yashirib qo’ygan bananlarni yeb, sogʻligimni tiklab olaman”, debdi.
Borib ko’mgan joyini ochib koʻribdi. Qarasa, hamma bananlar bitta qolmay chirib ketibdi. Qoʻshnisiga bermay, baxillik qilganiga buni jazo deb bilib, koʻp nadomat qilibdi.
Saboq: saxiylik insonning ziynati, baxillik esa uni yomonlik sari yetaklaydigan ishdir. Inson biror tanishi, o’rtog’i, qarindoshi kasal boʻlsa, uni koʻrgani borishi kerak. Qoʻlidan kelsa, unga yordam bersin. Lekin imkoniyati boʻla turib yordam bermasa, oʻzi oʻsha ahvolga tushganda qiynalib qoladi.